تاریخچه کامل موزه هرمیتاژ: از آغاز تا کنون

موزه هرمیتاژ (ارمیتاژ) سن پترزبورگ، یکی از بزرگترین و مهم ترین موزه های هنری و فرهنگی جهان است که در قلب شهر سن پترزبورگ روسیه جای گرفته است. این موزه با بیش از سه میلیون اثر هنری، تاریخ و تمدن بشر را در خود جای داده و از زمان تأسیس آن در سال ۱۷۶۴ توسط کاترین کبیر، مراحل رشد و تحولات بی شماری را پشت سر گذاشته است. از یک خلوتگاه خصوصی ملکه تا تبدیل شدن به نهادی عمومی و جهانی، تاریخچه موزه هرمیتاژ، داستانی پر فراز و نشیب از هنر، سیاست و مقاومت است.

نطفه یک گنجینه: از خلوتگاه کاترین کبیر (قرن ۱۸)

در اواسط قرن هجدهم، زمانی که اروپا در تب وتاب عصر روشنگری بود، امپراتوریس کاترین کبیر، فرمانروای قدرتمند روسیه، رؤیای تبدیل سن پترزبورگ به یک پایتخت فرهنگی عظیم را در سر می پروراند. این رؤیا، با تأسیس یکی از بزرگترین موزه های جهان، یعنی موزه هرمیتاژ، به حقیقت پیوست.

جرقه یک ایده: کاترین کبیر و آغاز کلکسیون داری (۱۷۶۴)

نقطه آغازین شکل گیری موزه هرمیتاژ به سال ۱۷۶۴ بازمی گردد، زمانی که کاترین کبیر، دویست و بیست و پنج نقاشی ارزشمند را از مجموعه ای در برلین خریداری کرد. این خرید اولیه، بیش از یک معامله ساده هنری بود؛ در واقع، سنگ بنای مجموعه ای قرار گرفت که بعدها به یکی از غنی ترین گنجینه های هنری دنیا تبدیل شد. کاترین، با دیدگاه بلندپروازانه ای که در مورد هنر و فرهنگ داشت، معتقد بود که مجموعه های هنری بزرگ نه تنها نمادی از قدرت و ثروت یک ملت هستند، بلکه ابزاری برای آموزش و ارتقاء ذوق عمومی نیز محسوب می شوند. او می خواست مجموعه ای را گردآورد که بتواند با بزرگترین کلکسیون های سلطنتی اروپا رقابت کند و حتی از آن ها پیشی گیرد. هدف او فقط جمع آوری آثار نبود، بلکه ایجاد یک مرکز فرهنگی بود که بتواند روح تمدن و روشنگری را در روسیه بیدار کند.

هرمیتاژ: چرا این نام؟

نام هرمیتاژ (Hermitage) که از واژه فرانسوی ermitage به معنای گوشه عزلت یا خلوتگاه گرفته شده، به خوبی بیانگر فلسفه اولیه این مجموعه بود. در آغاز، مجموعه های هنری کاترین در فضاهای خصوصی کاخ زمستان نگهداری می شدند و تنها تعداد بسیار محدودی از افراد، عمدتاً از نخبگان و روشنفکران نزدیک به دربار، اجازه بازدید از آن ها را داشتند. این انحصار، به این مجموعه حس خاصی از اسرارآمیز بودن و امتیاز می بخشید. کاترین خودش در یکی از نامه هایش با شوخی گفته بود: «تنها من و موش ها می توانیم تمام این زیبایی ها را تحسین کنیم.» این جمله نشان دهنده ماهیت کاملاً خصوصی و شخصی این مجموعه در سال های ابتدایی بود. این نام تا به امروز نیز حفظ شده و تضاد جالبی میان خلوتگاه اولیه ملکه و عظمت امروزی موزه ایجاد کرده است.

اولین قدم های گسترش: نقش سفرا و خرید مجموعه های بزرگ

کاترین کبیر تنها به خرید اولیه اش بسنده نکرد. او با هوشمندی تمام، شبکه ای از سفیران و نمایندگان هنری خود را در پایتخت های مهم اروپایی فعال کرد. این سفرا، به مأموریت یافتن و خرید ارزشمندترین مجموعه های هنری که برای فروش عرضه می شدند، گماشته شدند. از جمله این خریدهای مهم می توان به مجموعه هایی چون مجموعه برول (Brühl)، کروزا (Crozat) و والپول (Walpole) اشاره کرد.

• مجموعه برول: این مجموعه متعلق به نخست وزیر زاکسن، هاینریش فون برول، شامل نقاشی های مهمی از استادان هلندی و فلاندری بود که به دلیل بحران های مالی پس از جنگ هفت ساله، به فروش گذاشته شد. کاترین این فرصت را غنیمت شمرد و آثار ارزشمندی را به دست آورد.
• مجموعه کروزا: یکی از بزرگترین و شناخته شده ترین مجموعه های هنری فرانسه بود که توسط پیر کروزا، کلکسیونر و بانکدار مشهور، گردآوری شده بود. این مجموعه شامل آثار برجسته ای از مکاتب ایتالیایی و فرانسوی بود.
• نگارخانه والپول: مجموعه رابرت والپول، اولین نخست وزیر بریتانیا، شامل شاهکارهای متعددی از نقاشی های اروپایی بود که پس از مرگ او به فروش رسید.

این خریدهای عظیم، باعث شد که در مدت زمان کوتاهی، مجموعه ای بی نظیر از آثار هنرمندان شاخص آن دوره، از جمله رامبرانت، روبنس، و ون دایک، به هرمیتاژ راه یابند و بنیان های یک گنجینه هنری جهانی را پی ریزی کنند.

محافظان پشمالو: داستان گربه های هرمیتاژ

یکی از جذاب ترین و کمتر شنیده شده ترین جنبه های تاریخ موزه هرمیتاژ، روایت حضور گربه ها در این مجموعه است. این داستان نه تنها جنبه ای دلنشین به تاریخ موزه می بخشد، بلکه نشان دهنده یک روش عملی و موثر برای حفاظت از آثار نیز بوده است. حضور گربه ها در کاخ زمستان به دوران ملکه الیزابت، پیش از کاترین کبیر، بازمی گردد. در سال ۱۷۴۵، ملکه الیزابت با فرمانی رسمی، دستور به آوردن گربه ها به کاخ داد تا گنجینه های هنری را از گزند موش ها محافظت کنند. این سنت تا به امروز ادامه دارد و گربه های هرمیتاژ، که تعدادشان به ده ها قلاده می رسد، نه تنها محافظان موزه هستند، بلکه به نمادی دوست داشتنی و بخشی جدایی ناپذیر از هویت هرمیتاژ تبدیل شده اند. هر گربه دارای شناسنامه و دفترچه بهداشتی مخصوص به خود است و تیمی از داوطلبان به صورت تمام وقت مسئول نگهداری و مراقبت از آن ها هستند. این گربه ها، یادآور این نکته اند که تاریخ یک مکان، تنها شامل رویدادهای بزرگ و شخصیت های نامدار نیست، بلکه شامل جزئیات کوچک و جذابی است که به آن روح و زندگی می بخشد.

گشایش به روی جهان: هرمیتاژ در قرن نوزدهم و تولد یک موزه عمومی

با گذشت زمان و گسترش بی وقفه مجموعه، ماهیت خصوصی و خلوتگاه مانند هرمیتاژ دیگر پاسخگوی نیازها نبود. قرن نوزدهم، عصر تحولات بزرگ در اروپا و روسیه بود و نیاز به دسترسی عمومی به فرهنگ و هنر، به یک مطالبه تبدیل شد. در این دوران، هرمیتاژ از یک مجموعه سلطنتی به یک نهاد عمومی برای مردم تبدیل شد.

رشد بی وقفه: گسترش فضایی و محتوایی

در طول قرن نوزدهم، مجموعه هرمیتاژ با سرعت سرسام آوری رشد کرد. این رشد صرفاً به نقاشی ها محدود نمی شد، بلکه آثار باستانی، به ویژه از تمدن های یونان، روم و مصر، بخش عمده ای از آن را تشکیل می دادند. حفاری های باستان شناسی در جنوب روسیه، به ویژه در مناطق متعلق به تمدن سکاها و یونانیان (مانند پرشچپینا و دره پازیریک)، گنجینه های عظیمی از طلا و مصنوعات باستانی را به ارمغان آورد که به مجموعه هرمیتاژ افزوده شد. از جمله مهمترین این اکتشافات، گنجینه های طروا بود که توسط هاینریش اشلایمن کشف و در سال ۱۹۴۵ پس از جنگ جهانی دوم، توسط ارتش سرخ از موزه برلین به هرمیتاژ منتقل شد. این حجم فزاینده از آثار، نیاز به فضایی بسیار بزرگتر و طراحی شده تر برای نمایش عمومی را اجتناب ناپذیر ساخت. کاخ زمستان به تنهایی دیگر قادر به جای دادن این همه گنجینه نبود.

از کاخ به موزه: تبدیل به نهاد عمومی (۱۸۵۲)

نیکلای اول، تزار وقت روسیه، که به اهمیت هنر و آموزش برای عموم مردم پی برده بود، تصمیم مهمی گرفت: تبدیل مجموعه سلطنتی هرمیتاژ به یک موزه عمومی. این تصمیم، نقطه عطفی در تاریخ موزه بود. برای این منظور، لیو فون کلنز، معمار برجسته نئوکلاسیک آلمانی، مأمور شد تا بنای موزه عمومی را طراحی کند. نتیجه کار او، ساختمانی باشکوه بود که امروزه به نام هرمیتاژ جدید شناخته می شود. این بنا، که در سال ۱۸۵۲ به روی عموم گشوده شد، از این نظر حائز اهمیت است که احتمالاً اولین گالری هنری در اروپای شرقی بود که از ابتدا با هدف موزه عمومی طراحی و ساخته شده بود. این معماری نئوکلاسیک با تالارهای وسیع، پلکان های باشکوه و نورپردازی دقیق، تجربه ای بی نظیر برای بازدیدکنندگان فراهم می کرد و آن را به یکی از پیشگامان موزه داری نوین تبدیل ساخت. این حرکت، نشان دهنده گامی بزرگ در جهت دموکراتیزه کردن دسترسی به هنر و فرهنگ در روسیه بود.

عصر طلایی خرید: تکمیل شاهکارها

قرن نوزدهم را می توان عصر طلایی برای خرید و تکمیل مجموعه های هرمیتاژ دانست. تزارها و مشاوران هنری آن ها، با جدیت به دنبال افزودن شاهکارهای بی نظیر به مجموعه بودند. در این دوره، آثار بسیاری از هنرمندان بزرگ اروپایی به هرمیتاژ راه یافتند که از جمله آن ها می توان به نقاشی های داوینچی (مدونای لیتا و مدونای بنوا)، یان ون ایک (بشارت) و رافائل (مدونای کنستابیل و مدونای آلبا) اشاره کرد. به خصوص، هرمیتاژ به بزرگترین و جامع ترین مجموعه آثار رامبرانت در جهان تبدیل شد که شامل بیش از ۲۵ نقاشی از این استاد بزرگ هلندی است. این خریدهای استراتژیک، نه تنها ارزش هنری مجموعه را بی اندازه افزایش داد، بلکه جایگاه هرمیتاژ را به عنوان یکی از مهمترین موزه های هنری جهان تثبیت کرد و آن را به مقصدی ضروری برای هر علاقه مند به هنر تبدیل ساخت.

فراز و نشیب های یک قرن پر تلاطم: هرمیتاژ در قرن بیستم

قرن بیستم، با تحولات سیاسی و اجتماعی بی سابقه در روسیه، موزه هرمیتاژ را نیز با چالش ها و تغییرات عظیمی روبرو ساخت. از انقلاب بلشویکی تا جنگ جهانی دوم و دوران شوروی، این موزه شاهد دگرگونی های عمیقی بود.

انقلاب ۱۹۱۷ و ملی سازی: تغییر هویت

انقلاب اکتبر ۱۹۱۷، زندگی روسیه را زیر و رو کرد و هرمیتاژ نیز از این قاعده مستثنی نبود. پس از سقوط تزاریسم، مجموعه سلطنتی هرمیتاژ ملی اعلام شد و تحت مالکیت دولت شوروی قرار گرفت. این دوران، اگرچه با تغییرات رادیکال همراه بود، اما به نوعی به گسترش دامنه آثار موزه نیز کمک کرد. بسیاری از مجموعه های خصوصی هنر مدرن، متعلق به کلکسیونرهایی چون سرگئی شکوکین و ایوان موروزوف، که پیش از انقلاب به دست آمده بودند، ملی شده و به هرمیتاژ منتقل شدند. این اقدام، به معنای ورود تعداد بی شماری از آثار هنرمندان برجسته مدرن، از جمله گوگن، پیکاسو، ماتیس، ونسان ون گوگ، به مجموعه هرمیتاژ بود. آثاری چون رقص اثر ماتیس و کافه شبانه اثر ون گوگ، به این ترتیب به گنجینه هرمیتاژ افزوده شدند و این موزه را به یکی از مراکز مهم نمایش هنر مدرن در جهان تبدیل کردند، حتی با وجود اینکه ایدئولوژی شوروی با هنر بورژوایی میانه خوبی نداشت.

دوران استالین: فروش های جنجالی و خروج آثار

یکی از سیاه ترین فصول در تاریخ موزه هرمیتاژ، به دوران حکومت ژوزف استالین بازمی گردد. در دهه ۱۹۳۰، دولت شوروی، به منظور تأمین بودجه برای طرح های صنعتی سازی و توسعه کشور، تصمیم به فروش گسترده آثار هنری ارزشمند از موزه های ملی گرفت. این تصمیم، به قیمت از دست رفتن بسیاری از شاهکارهای بی رقیب هرمیتاژ تمام شد که به خارج از کشور فروخته شدند. این فروش ها که اغلب به صورت پنهانی و بدون اطلاع عمومی صورت می گرفت، شامل آثاری بود که امروزه ستون فقرات موزه های بزرگ غربی را تشکیل می دهند.

برخی از مهمترین آثاری که در این دوران به فروش رفتند عبارتند از:

• مدونای آلبا (Alba Madonna) اثر رافائل: این شاهکار رنسانس، یکی از گرانبهاترین نقاشی هایی بود که به فروش رسید و هم اکنون در گالری ملی هنر واشینگتن دی.سی. نگهداری می شود.
• ونوس در مقابل آینه (Venus with a Mirror) اثر تیشین: یک نقاشی اسطوره ای برجسته که آن هم راهی ایالات متحده شد.
• بشارت (Annunciation) اثر یان ون ایک: اثری بسیار مهم از رنسانس شمالی.

بسیاری از این آثار توسط خریداران ثروتمند آمریکایی، مانند آندرو ملون (Andrew Mellon)، که بنیانگذار گالری ملی هنر واشینگتن دی.سی. بود، خریداری شدند. این فروش ها، اگرچه برای شوروی درآمدزا بود، اما خسارتی جبران ناپذیر به مجموعه هنری هرمیتاژ وارد کرد و بحث های اخلاقی و حقوقی زیادی را در سراسر جهان برانگیخت. علاوه بر فروش به خارج از کشور، هزاران اثر دیگر نیز از هرمیتاژ خارج و به موزه های دیگر در سراسر اتحاد شوروی، از جمله موزه پوشکین در مسکو، منتقل شدند.

«فروش های جنجالی دوران استالین نه تنها باعث از دست رفتن بسیاری از شاهکارهای بی بدیل موزه هرمیتاژ شد، بلکه زخم عمیقی بر پیکره تاریخ هنر روسیه برجای گذاشت.»

محاصره لنینگراد: مقاومت و حفاظت در برابر جنگ

دوران جنگ جهانی دوم و به ویژه محاصره ۹۰۰ روزه لنینگراد (سن پترزبورگ فعلی) توسط نیروهای آلمان نازی، یکی از حماسی ترین و غم انگیزترین بخش های تاریخ هرمیتاژ است. در مواجهه با خطر بمباران های بی امان، کارکنان موزه با فداکاری بی نظیری دست به کار شدند تا گنجینه های هنری را نجات دهند. بسیاری از آثار، از جمله نقاشی های بزرگ و مجسمه های سنگین، به سرعت بسته بندی و به مناطق امن تر در شرق روسیه (مانند شهر سوردلوفسک، یکاترینبورگ کنونی) منتقل شدند. با این حال، تمام آثار قابل انتقال نبودند. آن هایی که باقی ماندند، به زیرزمین های عمیق موزه منتقل و با شن و ماسه پوشانده شدند. ساختمان موزه در این دوران، نه تنها مورد اصابت بمب ها قرار گرفت، بلکه به عنوان پناهگاه برای شهروندان لنینگراد نیز استفاده می شد. داستان مقاومت کارکنان موزه، که در شرایط قحطی، سرما و بمباران، از آثار محافظت می کردند و حتی به سخنرانی ها و کلاس های آموزشی برای حفظ روحیه مشغول بودند، نمادی از ایستادگی فرهنگ در برابر وحشی گری جنگ است. خسارات وارده به ساختمان موزه قابل توجه بود، اما به لطف تلاش های بی وقفه، بخش عمده ای از مجموعه از نابودی نجات یافت.

غنائم جنگی: ورود هنر تصرف شده

پایان جنگ جهانی دوم، فصلی جدید و البته بحث برانگیز در تاریخ هرمیتاژ گشود. در سال ۱۹۴۵، دولت شوروی تصمیم گرفت تا بخشی از خسارات بی اندازه وارد شده به میراث فرهنگی روسیه در طول جنگ را با انتقال آثار هنری از آلمان به موزه های خود جبران کند. این آثار که به غنائم جنگی یا هنر تصرف شده (trophy art) معروف شدند، شامل مجموعه های خصوصی و دولتی آلمان بودند. گرانبهاترین بخش این غنائم، مجموعه ای بی نظیر از نقاشی های امپرسیونیست و پست امپرسیونیست بود که از کلکسیون های خصوصی خانواده های ثروتمند آلمانی به دست آمده بود. این آثار، برای چندین دهه گمشده تلقی می شدند و در انبارهای موزه هرمیتاژ نگهداری می شدند، تا اینکه در سال ۱۹۹۵، موزه تصمیم گرفت آن ها را در معرض دید عموم قرار دهد.

این اقدام، بحث های حقوقی و اخلاقی شدیدی را در سطح بین المللی برانگیخت. دولت روسیه معتقد است که این آثار تنها می توانند بخش کوچکی از خسارات جبران ناپذیری را که تهاجم آلمان به میراث فرهنگی روسیه وارد کرده است، جبران کنند، از جمله تخریب کامل کاخ ها و باغ های پترهوف و تزارسکو سلو. از سوی دیگر، آلمان و سایر کشورها خواستار بازگرداندن این آثار به صاحبان اصلی یا وراث آن ها هستند. دولت روسیه با تصویب قانونی، بازگرداندن این آثار به صاحبان قبلی را ممنوع اعلام کرده است، با این استدلال که این افراد به دلیل تأمین مالی رژیم نازی مقصر شناخته شده اند. این مجموعه از آثار، هرمیتاژ را غنی تر کرد اما همواره با پیچیدگی های اخلاقی و تاریخی همراه بوده است.

هرمیتاژ در قرن ۲۱: توسعه، چالش ها و چشم انداز آینده

در آغاز قرن بیست و یکم، موزه هرمیتاژ با نگاهی به گذشته پربار خود و با برنامه هایی بلندپروازانه برای آینده، به راه خود ادامه می دهد. این دوران با گسترش فیزیکی، بین المللی شدن فعالیت ها و مواجهه با چالش های امنیتی همراه بوده است.

گسترش فیزیکی و بازسازی ها

در سال های اخیر، موزه هرمیتاژ فراتر از کاخ زمستان و بنای هرمیتاژ جدید، به گسترش فیزیکی خود پرداخته است. یکی از مهمترین این توسعه ها، شامل شدن عمارت ستاد فرماندهی (General Staff Building) در مجموعه هرمیتاژ است. این ساختمان عظیم که در مقابل کاخ زمستان قرار دارد، پس از سال ها بازسازی و نوسازی، به فضایی مدرن برای نمایش مجموعه های هنری قرن نوزدهم و بیستم، از جمله آثار امپرسیونیست ها و نقاشان مدرن، تبدیل شده است. این گسترش فضایی، امکان نمایش تعداد بیشتری از آثار را فراهم کرده و همچنین فضایی برای نمایشگاه های موقت و رویدادهای فرهنگی ایجاد کرده است. علاوه بر این، پروژه های نوسازی و به روزرسانی زیرساخت های موزه، از جمله سیستم های تهویه، نورپردازی و امنیتی، به طور مداوم در حال انجام است تا شرایط نگهداری آثار بهبود یابد و تجربه بازدیدکنندگان نیز ارتقاء پیدا کند. این اقدامات نشان دهنده تعهد موزه به حفظ میراث فرهنگی خود برای نسل های آینده است.

فراتر از مرزها: شعبه های بین المللی

در راستای گسترش نفوذ فرهنگی و هنری روسیه در سطح جهان، موزه هرمیتاژ در قرن ۲۱ به تأسیس شعبه های بین المللی روی آورده است. این شعبه ها، با هدف نمایش بخشی از مجموعه های هرمیتاژ و ارائه یک تجربه فرهنگی غنی از هنر روسیه، در شهرهای مختلف جهان راه اندازی شده اند.

از جمله مهمترین این شعبه ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• موزه هرمیتاژ گوگنهایم در لاس وگاس (۲۰۰۱-۲۰۸۸): اگرچه این شعبه دیگر فعال نیست، اما در زمان خود گامی مهم در جهت نمایش آثار هرمیتاژ در ایالات متحده و جذب مخاطبان جدید بود.
• اتاق های هرمیتاژ در خانه سامرست در لندن: این گالری ها در گذشته میزبان نمایشگاه های موقت از آثار هرمیتاژ بودند و پلی فرهنگی بین دو کشور ایجاد می کردند.
• هرمیتاژ آمستردام: این شعبه که در سال ۲۰۰۹ افتتاح شد، موفق ترین و فعال ترین شعبه بین المللی هرمیتاژ است و به طور منظم نمایشگاه های بزرگی از مجموعه های اصلی موزه را میزبانی می کند. این شعبه نقش مهمی در دیپلماسی فرهنگی روسیه و ترویج هنر و تاریخ آن در اروپا ایفا می کند.

این شعبه ها، به موزه هرمیتاژ امکان می دهند تا گنجینه های خود را فراتر از مرزهای روسیه به جهانیان معرفی کند و به گفتگوی فرهنگی بین ملت ها کمک کند.

چالش های معاصر: حادثه سرقت ۲۰۰۶ و اهمیت حفاظت

حتی با وجود پیشرفت های امنیتی، موزه های بزرگ همیشه در معرض تهدید سرقت قرار دارند. موزه هرمیتاژ نیز از این قاعده مستثنی نبود. در ماه ژوئیه سال ۲۰۰۶، این موزه شاهد یک حادثه سرقت داخلی بود که طی آن ۲۲۱ فقره از آثار کوچک، عمدتاً جواهرات، شمایل های ارتودوکس، ظروف نقره و اشیائی با میناکاری فراوان، از انبار موزه به سرقت رفتند. ارزش این اشیاء در آن زمان بیش از ۵۴۳ هزار دلار برآورد شد و این حادثه، ضعف های امنیتی داخلی موزه را به شدت نمایان کرد.

این سرقت که توسط یکی از کارکنان سابق موزه و با همدستی برخی دیگر انجام شده بود، منجر به تحقیقات گسترده و دستگیری عاملان شد. اگرچه برخی از اقلام مسروقه بعدها پیدا شدند، اما بسیاری از آن ها هرگز بازگردانده نشدند. این حادثه، زنگ خطری جدی برای مدیریت موزه بود و منجر به بازنگری های اساسی در سیستم های امنیتی، از جمله افزایش تعداد دوربین های مداربسته، بهبود سیستم های هشداردهنده و تشدید نظارت بر کارکنان و انبارها شد. این اتفاق، اهمیت حفاظت مستمر از گنجینه های هنری و نیاز به به روزرسانی مداوم پروتکل های امنیتی در موزه های بزرگ را برجسته کرد.

هرمیتاژ امروز: یک میراث زنده

امروزه، موزه هرمیتاژ با تمامی فراز و نشیب هایی که پشت سر گذاشته، همچنان به عنوان یکی از ستون های فرهنگی جهان پابرجا ایستاده است. این موزه، نه تنها یک گنجینه عظیم از آثار هنری و تاریخی است، بلکه یک مرکز زنده برای پژوهش، آموزش و دیپلماسی فرهنگی به شمار می رود. هرمیتاژ سالانه میلیون ها بازدیدکننده را از سراسر جهان به خود جذب می کند و نقش مهمی در معرفی فرهنگ و هنر روسیه به جهانیان ایفا می کند. با مجموعه ای که به بیش از سه میلیون اثر هنری و شیء تاریخی می رسد، از نقاشی های رنسانس تا آثار باستانی مصر و گنجینه های طلا، هرمیتاژ تجربه ای بی نظیر از غرق شدن در تاریخ و تمدن بشر را ارائه می دهد. این موزه، با تطبیق پذیری خود در برابر تغییرات تاریخی و سیاسی، ثابت کرده است که چگونه یک خلوتگاه خصوصی می تواند به یکی از بزرگترین و پربازدیدترین نهادهای فرهنگی جهان تبدیل شود، و همچنان الهام بخش نسل های آینده باشد.

نتیجه گیری

موزه هرمیتاژ، با بیش از دو و نیم قرن تاریخ، نمادی زنده از پایداری هنر و فرهنگ در برابر چالش های زمان است. از رویای شخصی کاترین کبیر برای جمع آوری یک مجموعه هنری تا تبدیل شدن به نهادی عمومی در قرن نوزدهم و تحمل فراز و نشیب های قرن پر تلاطم بیستم، این موزه داستانی از توسعه، مقاومت و تطبیق پذیری را روایت می کند. هرمیتاژ، که امروز با گستره ای عظیم از آثار هنری و تاریخی، یکی از پربازدیدترین موزه های جهان است، همچنان به عنوان حافظ بی بدیل تاریخ، هنر و تمدن بشری، در قلب سن پترزبورگ می درخشد و هر بازدیدکننده را به سفری بی کران در دنیای زیبایی و دانش دعوت می کند.