نژادهایی که در سنگاپور ساکن شدند

سنگاپور این دولت شهر کوچک اما پرآوازه در جنوب شرق آسیا نمونه ای remarkable از همزیستی و پیشرفت در میان تنوع فرهنگی و نژادی است. برای بسیاری درک چگونگی تبدیل شدن این جزیره کوچک از یک بندر تجاری به یک مرکز مالی و فرهنگی جهانی بدون شناخت عمیق از ساکنان آن و پیشینه تاریخی مهاجرت ها و همگرایی نژادهای مختلف دشوار است. این تنوع صرفاً یک ویژگی جمعیتی نیست بلکه ستون فقرات هویت فرهنگ و حتی موفقیت اقتصادی سنگاپور را تشکیل می دهد. در این محتوا به ریشه های این ترکیب جمعیتی می پردازیم؛ از اولین ساکنان بومی مالایی گرفته تا موج های مهاجرت چینی ها هندی ها و سایر اقوام که در دوره های مختلف تاریخی به ویژه تحت حاکمیت بریتانیا به این منطقه سرازیر شدند. شناخت این ترکیب نژادی و چگونگی مدیریت آن در طول تاریخ کلید فهم ساختار اجتماعی سیاست ها و دستاوردهای سنگاپور نوین است.

آشنایی بیشتر با کشور سنگاپور

سنگاپور با نام رسمی جمهوری سنگاپور یک دولت شهر مستقل و کوچک در جنوب شرقی آسیا است که در نوک جنوبی شبه جزیره مالایا قرار گرفته است. این کشور از یک جزیره اصلی به نام پولائو اوبین (Pulau Ubin) و بیش از ۶۰ جزیره کوچک تر تشکیل شده است. موقعیت جغرافیایی استراتژیک آن در نزدیکی تنگه مالاکا یکی از پرترددترین مسیرهای کشتیرانی جهان از دیرباز اهمیت تجاری ویژه ای به آن بخشیده است. مساحت کلی سنگاپور حدود ۷۳۰ کیلومتر مربع است که با پیشرفت های شهرسازی و پروژه های بازپس گیری زمین از دریا این مساحت به تدریج در حال افزایش است. جمعیت سنگاپور در سال های اخیر از مرز ۵.۵ میلیون نفر عبور کرده که ترکیبی متنوع از نژادها و فرهنگ ها را شامل می شود. این کشور از نظر تقسیمات کشوری به پنج منطقه (Central, North-East, North-West, South-East, South-West) تقسیم می شود اما عملاً به عنوان یک شهر واحد اداره می گردد. سنگاپور به دلیل زیرساخت های پیشرفته فضای سبز فراوان و استانداردهای بالای زندگی اغلب به عنوان یکی از پاک ترین و منظم ترین شهرهای جهان شناخته می شود.

تاریخ کشور سنگاپور از گذشته تا معاصر

تاریخ اولیه سنگاپور

پیش از ورود بریتانیایی ها در قرن نوزدهم منطقه سنگاپور کنونی سابقه ای طولانی از سکونت و فعالیت های تجاری داشته است. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که این جزیره از قرن چهاردهم میلادی به عنوان یک بندر تجاری مهم شناخته می شده است. در آن زمان سنگاپور با نام «تِماسک» (Temasek) که به معنای «شهر دریا» است بخشی از امپراتوری سریویجایا (Srivijaya) مستقر در سوماترا بود. سپس تحت نفوذ پادشاهی ماجاپاهیت (Majapahit) در جاوه قرار گرفت. طبق افسانه ها شاهزاده ای سریویجایایی به نام سنگ نیلا اوتاما (Sang Nila Utama) در قرن چهاردهم به این جزیره آمد و با دیدن موجودی که آن را شیر پنداشت نام آن را «سینگاپورا» (Singapura) گذاشت که در زبان سانسکریت به معنای «شهر شیر» است. اگرچه وجود شیر در این منطقه بعید به نظر می رسد این نام تا به امروز باقی مانده است. در قرن های بعدی سنگاپور اهمیت خود را به عنوان یک مرکز تجاری از دست داد و به یک دهکده ماهیگیری کوچک و منطقه ای کم اهمیت تبدیل شد و تحت کنترل سلطان نشین جوهور قرار گرفت.

دوره استعمار بریتانیا بر سنگاپور

نقطه عطف تاریخ نوین سنگاپور ورود سر استمفورد رافلز (Sir Stamford Raffles) نماینده کمپانی هند شرقی بریتانیا در سال ۱۸۱۹ بود. رافلز به سرعت پتانسیل استراتژیک این جزیره را به عنوان یک بندر آزاد تجاری در مسیرهای دریایی پررونق بین هند و چین تشخیص داد. او با سلطان جوهور و حاکم محلی قراردادی منعقد کرد که به بریتانیا اجازه می داد یک مرکز تجاری در این جزیره تأسیس کند. هدف اصلی بریتانیا ایجاد یک پایگاه تجاری رقابتی در برابر هلندی ها در منطقه بود. با اعلام سنگاپور به عنوان یک بندر آزاد مهاجران از سراسر آسیا از جمله چینی ها هندی ها مالایی ها و اعراب به سرعت به این جزیره سرازیر شدند تا از فرصت های اقتصادی بهره مند شوند. این موج مهاجرت پایه های ترکیب نژادی متنوع کنونی سنگاپور را بنا نهاد. سنگاپور به سرعت رشد کرد و به یکی از مهم ترین بنادر و مراکز تجاری در جنوب شرق آسیا تبدیل شد. در سال ۱۸۲۶ همراه با مالاکا و پنانگ بخشی از شهرک های تنگه (Straits Settlements) تحت کنترل مستقیم بریتانیا شد. این دوره تا جنگ جهانی دوم ادامه یافت زمانی که سنگاپور به مدت سه سال و نیم تحت اشغال ژاپن قرار گرفت رویدادی که تأثیر عمیقی بر روحیه مردم و تمایل به استقلال گذاشت.

سنگاپور مستقل

پس از پایان جنگ جهانی دوم و بازگشت بریتانیایی ها جنبش های ملی گرایی در منطقه شدت گرفت. سنگاپور نیز به تدریج به سمت خودمختاری حرکت کرد. در سال ۱۹۵۹ سنگاپور به خودمختاری داخلی دست یافت و لی کوان یو (Lee Kuan Yew) رهبر حزب اقدام مردم (PAP) به عنوان اولین نخست وزیر انتخاب شد. با این حال خودمختاری کامل هدف نهایی نبود. رهبران سنگاپور به این نتیجه رسیدند که برای بقا و رشد اقتصادی نیاز به ادغام با همسایگان خود در مالایا دارند. در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به همراه مالایا صباح و ساراواک فدراسیون مالزی را تشکیل دادند. اما این اتحاد دیری نپایید. اختلافات سیاسی و نژادی به ویژه بین اکثریت چینی تبار سنگاپور و اکثریت مالایی مالزی به سرعت بالا گرفت. سیاست های اقتصادی و اجتماعی نیز مورد اختلاف بودند. این تنش ها به حدی رسید که در نهایت رهبران مالزی تصمیم به اخراج سنگاپور از فدراسیون گرفتند. در ۹ اوت ۱۹۶۵ سنگاپور به طور ناخواسته به استقلال کامل دست یافت. لی کوان یو در یک سخنرانی تلویزیونی احساسات عمیق خود را در مورد این جدایی ابراز کرد. استقلال ناگهانی سنگاپور با چالش های عظیمی روبرو بود: فقدان منابع طبیعی بازار داخلی کوچک نرخ بالای بیکاری و تنش های نژادی. اما رهبران جدید سنگاپور با اتخاذ سیاست های عمل گرایانه جذب سرمایه گذاری خارجی توسعه زیرساخت ها و تأکید بر آموزش و نظم اجتماعی توانستند این جزیره را به یکی از موفق ترین اقتصادهای جهان تبدیل کنند.

چیدمان ترکیب نژادها و طبقات در سنگاپور

ترکیب جمعیتی سنگاپور که عمدتاً نتیجه موج های مهاجرت در دوره استعمار بریتانیا است یکی از ویژگی های منحصربه فرد این کشور محسوب می شود. این ترکیب شامل چهار گروه نژادی اصلی است که توسط دولت به رسمیت شناخته شده اند: چینی ها مالایی ها هندی ها و اوراسیایی ها (Eurasian) یا سایرین. این گروه ها نه تنها از نظر تعداد بلکه از نظر پیشینه تاریخی فرهنگی زبانی و مذهبی نیز با یکدیگر تفاوت دارند. چینی ها بزرگترین گروه را تشکیل می دهند و پس از آن ها مالایی ها و هندی ها قرار دارند. گروه اوراسیایی ها و سایر اقلیت ها نیز بخش کوچکی از جمعیت را شامل می شوند. این چیدمان نژادی نه تنها در آمارها بلکه در ساختار شهری سنگاپور نیز منعکس شده است؛ مناطقی مانند محله چینی ها (Chinatown) لیتل ایندیا (Little India) و کمپونگ گلام (Kampong Glam) که ریشه های تاریخی در تمرکز اولیه این اقوام دارند همچنان هویت فرهنگی خود را حفظ کرده اند اگرچه با سیاست های دولت برای ترویج ادغام این مرزها کمرنگ تر شده اند. دولت سنگاپور از ابتدا سیاست هایی را برای مدیریت این تنوع و جلوگیری از تنش های نژادی اتخاذ کرده است از جمله سیاست «چند نژادگرایی» که برابری همه اقوام و حفظ هویت فرهنگی آن ها را در چارچوب یک هویت ملی واحد سنگاپوری ترویج می دهد.

چینیها

چینی ها بزرگترین گروه نژادی در سنگاپور هستند و بخش قابل توجهی از جمعیت این کشور را تشکیل می دهند. اجداد بیشتر چینی های سنگاپور در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم عمدتاً از استان های جنوبی چین مانند فوجیان گوانگدونگ و هاینان به این جزیره مهاجرت کردند. این مهاجران به دلایل مختلفی از جمله فقر ناآرامی های سیاسی و جستجوی فرصت های اقتصادی از چین خارج شدند. با توجه به موقعیت سنگاپور به عنوان یک بندر تجاری پررونق تحت حاکمیت بریتانیا بسیاری از آن ها جذب مشاغل در این بندر یا فعالیت های تجاری شدند. چینی های اولیه سنگاپور به گویش های مختلفی مانند هوکین توچئو کانتونی و هاینانسی صحبت می کردند که این تنوع زبانی در ابتدا منجر به تشکیل جوامع و انجمن های مختلف بر اساس گویش شد. با گذشت زمان و سیاست های دولت برای ترویج زبان انگلیسی و ماندارین استفاده از این گویش ها کاهش یافته است اما هنوز بخشی از میراث فرهنگی جامعه چینی محسوب می شود. چینی ها در طول تاریخ سنگاپور نقش مهمی در اقتصاد تجارت و سیاست این کشور ایفا کرده اند و فرهنگ آن ها شامل آداب و رسوم جشن ها (مانند سال نوی چینی) و غذاها تأثیر عمیقی بر فرهنگ عمومی سنگاپور گذاشته است.

Multiracialism چند نژاد گرایی

چند نژادگرایی (Multiracialism) یکی از اصول بنیادین سیاست و هویت ملی در سنگاپور است. این سیاست پس از استقلال سنگاپور در سال ۱۹۶۵ و با توجه به ترکیب جمعیتی متنوع و پتانسیل بالای تنش های نژادی اتخاذ شد. هدف اصلی چند نژادگرایی تضمین برابری و هماهنگی بین گروه های نژادی مختلف در کشور است. دولت سنگاپور تلاش کرده است تا با اجرای سیاست های مختلف هویت ملی «سنگاپوری» را بر هویت های نژادی و قومی مقدم بداند در حالی که همزمان به هر گروه اجازه می دهد تا فرهنگ زبان و مذهب خود را حفظ کند. این سیاست در زمینه های مختلفی اعمال شده است از جمله سیاست مسکن عمومی (HDB) که ترکیب نژادی را در مجتمع های مسکونی تشویق می کند سیستم آموزشی که زبان انگلیسی را به عنوان زبان اصلی تدریس و زبان مادری (ماندارین برای چینی ها مالایی برای مالایی ها تامیل برای هندی ها) را به عنوان یک درس اجباری آموزش می دهد و قوانین سخت گیرانه علیه هرگونه اظهارنظر یا اقدامی که باعث نفرت یا درگیری نژادی شود. اگرچه چالش هایی در اجرای این سیاست وجود داشته و بحث هایی در مورد تعادل بین حفظ هویت های گروهی و تقویت هویت ملی مطرح است اما چند نژادگرایی به طور کلی موفق بوده و به حفظ ثبات و هماهنگی اجتماعی در سنگاپور کمک شایانی کرده است.

مذهب و زبان مردم سنگاپور

تنوع نژادی در سنگاپور با تنوع مذهبی و زبانی نیز همراه است. این کشور به طور رسمی چهار زبان را به رسمیت می شناسد: انگلیسی مالایی ماندارین چینی و تامیل. انگلیسی زبان کاری و زبان اصلی آموزش و تجارت است و به عنوان یک زبان مشترک (lingua franca) برای ارتباط بین گروه های نژادی مختلف عمل می کند. مالایی زبان ملی سنگاپور است و ریشه در جایگاه تاریخی مالایی ها به عنوان ساکنان بومی این منطقه دارد. ماندارین زبان رایج ترین گویش در میان جامعه چینی است و تامیل زبان اصلی در میان هندی ها. با این حال به دلیل پیشینه مهاجرتی گویش ها و زبان های دیگری نیز در میان جوامع مختلف وجود دارد. از نظر مذهبی نیز سنگاپور بسیار متنوع است. بودیسم بزرگترین دین در میان جامعه چینی است در حالی که اسلام دین اصلی مالایی ها و بخش قابل توجهی از هندی ها (مسلمانان هندی) است. هندوئیسم نیز دین اصلی در میان بسیاری از هندی ها است. مسیحیت نیز پیروان قابل توجهی دارد و در میان تمام گروه های نژادی یافت می شود. سایر مذاهب مانند سیکیسم جینیسم و بهائیت نیز در سنگاپور پیروانی دارند. دولت سنگاپور سیاست تحمل مذهبی را ترویج می دهد و بر هماهنگی بین ادیان تأکید دارد. جشن ها و مناسبت های مذهبی تمامی ادیان اصلی در سنگاپور به رسمیت شناخته شده و تعطیلات عمومی اعلام می شوند که نشان دهنده احترام به تنوع مذهبی است.

فرهنگ و آداب و رسوم مردم سنگاپور

فرهنگ سنگاپور آمیزه ای fascinating از سنت ها و آداب و رسوم گروه های نژادی اصلی آن یعنی چینی ها مالایی ها هندی ها و اوراسیایی ها است که با تأثیرات قابل توجهی از فرهنگ غربی به ویژه بریتانیایی شکل گرفته است. این ترکیب فرهنگی در جنبه های مختلف زندگی روزمره مردم سنگاپور از غذا و زبان گرفته تا جشن ها و هنر قابل مشاهده است. غذا یکی از بارزترین نمودهای این تلفیق فرهنگی است. غذاهای سنگاپوری اغلب ترکیبی از تکنیک های پخت چینی مالایی و هندی را با استفاده از مواد اولیه و ادویه های محلی ارائه می دهند که منجر به خلق غذاهای منحصربه فردی مانند لاکسا (Laksa) هائینانیز چیکن رایس (Hainanese Chicken Rice) و کاری ماهی (Fish Head Curry) شده است. جشن های ملی و مذهبی نیز بازتابی از تنوع فرهنگی سنگاپور هستند. سال نوی چینی هاری رایا پواسا (عید فطر) دیوالی (جشن نور هندی ها) و کریسمس همگی با شکوه برگزار می شوند و فرصتی برای تبادل فرهنگی و تقویت انسجام اجتماعی فراهم می آورند. در آداب و رسوم اجتماعی احترام به بزرگترها نظم و انضباط و توجه به پاکیزگی و قوانین عمومی از اهمیت بالایی برخوردار است. تأثیر فرهنگ غربی به ویژه در زمینه های آموزشی حقوقی و اداری مشهود است. سنگاپور همچنین به سرعت در حال تبدیل شدن به یک مرکز هنری و فرهنگی در منطقه است با موزه ها گالری ها و مراکز هنری مدرن که صحنه ای برای هنرمندان محلی و بین المللی فراهم می کنند. با وجود این تنوع دولت و جامعه تلاش می کنند تا یک هویت فرهنگی مشترک سنگاپوری را بر پایه احترام متقابل و درک تفاوت ها شکل دهند.

اقتصاد سنگاپور

اقتصاد سنگاپور یکی از آزادترین نوآورانه ترین و رقابتی ترین اقتصادهای جهان است. این کشور با وجود نداشتن منابع طبیعی قابل توجه توانسته با اتکا به موقعیت جغرافیایی استراتژیک نیروی کار ماهر و سیاست های اقتصادی هوشمندانه به ثروت و رفاه چشمگیری دست یابد. بندر سنگاپور یکی از پرترددترین بنادر جهان است و نقش حیاتی در تجارت بین المللی ایفا می کند. خدمات مالی نیز یکی از ستون های اصلی اقتصاد سنگاپور است؛ این کشور به یک مرکز مالی بزرگ و قابل اعتماد در آسیا تبدیل شده و بسیاری از بانک ها و موسسات مالی بین المللی در آن حضور دارند. بخش های تولیدی به ویژه در زمینه الکترونیک پتروشیمی و مهندسی دقیق نیز از اهمیت بالایی برخوردارند. در سال های اخیر سنگاپور به سمت توسعه بخش های مبتنی بر دانش مانند بیوتکنولوژی فناوری اطلاعات و خدمات پیشرفته حرکت کرده است. دولت سنگاپور نقش فعالی در هدایت و تنظیم اقتصاد ایفا می کند و بر روی جذب سرمایه گذاری خارجی ایجاد محیط کسب وکار مساعد و توسعه زیرساخت ها تمرکز دارد. شفافیت ثبات سیاسی و قوانین حمایتی برای سرمایه گذاران از جمله عواملی هستند که سنگاپور را به مقصدی جذاب برای کسب وکارها تبدیل کرده است. این کشور همچنین سرمایه گذاری زیادی در آموزش و پرورش و توسعه نیروی انسانی انجام داده است تا اطمینان حاصل کند که نیروی کار آن برای نیازهای اقتصاد مدرن آماده است.

موفقیت اقتصادی سنگاپور نوین

موفقیت اقتصادی سنگاپور پس از استقلال در سال ۱۹۶۵ یک داستان remarkable از توسعه است. این جزیره کوچک که در ابتدا با چالش های جدی مانند بیکاری بالا کمبود منابع و بی ثباتی منطقه ای روبرو بود در دهه های بعد به یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان از نظر سرانه تولید ناخالص داخلی تبدیل شد. عوامل کلیدی این موفقیت شامل رهبری قوی و visioner سیاست های اقتصادی عمل گرایانه و بلندمدت و تمرکز بی وقفه بر جذب سرمایه گذاری خارجی بود. دولت سنگاپور با ایجاد یک محیط کسب وکار شفاف کارآمد و بدون فساد اعتماد شرکت های چندملیتی را جلب کرد. سرمایه گذاری گسترده در زیرساخت های حمل و نقل و ارتباطات بندر سنگاپور را به یکی از پیشرفته ترین بنادر جهان تبدیل کرد. همچنین تأکید بر آموزش فنی و حرفه ای و آموزش عالی نیروی کار ماهری را تربیت کرد که قادر به پاسخگویی به نیازهای صنایع پیشرفته بود. سیاست های صنعتی سازی با هدف تولید کالاهای صادراتی سنگاپور را به یک بازیگر مهم در زنجیره تأمین جهانی تبدیل کرد. علاوه بر این دولت سنگاپور به طور موثر تنوع نژادی و مذهبی جامعه را مدیریت کرد و با حفظ ثبات اجتماعی محیطی امن و قابل پیش بینی برای سرمایه گذاران فراهم آورد. این ترکیب از عوامل همراه با یک رویکرد سخت گیرانه در اجرای قوانین و حفظ نظم سنگاپور را قادر ساخت تا از یک کشور فقیر به یک اقتصاد پیشرفته و یک مرکز جهانی برای تجارت مالی و خدمات تبدیل شود.

چطور هویت سنگاپور رو لی کوان یو ساخت؟

لی کوان یو اولین نخست وزیر سنگاپور نقش بی بدیلی در شکل دهی به هویت ملی و مسیر توسعه این کشور پس از استقلال ایفا کرد. او که اغلب به عنوان «پدر سنگاپور نوین» شناخته می شود با vision و اراده ای قوی این جزیره کوچک را از یک بندر استعماری با مشکلات عدیده به یک دولت شهر موفق و prosperous تبدیل کرد. لی کوان یو با درک عمیق از چالش های پیش روی سنگاپور به ویژه ترکیب نژادی متنوع و پتانسیل بالای درگیری سیاست «چند نژادگرایی» را به عنوان ستون اصلی هویت ملی معرفی کرد. او معتقد بود که بقای سنگاپور به توانایی اقوام مختلف برای همزیستی مسالمت آمیز و ساختن یک ملت واحد بستگی دارد. او بر زبان انگلیسی به عنوان زبان مشترک و زبان آموزش تأکید کرد تا ارتباط بین اقوام تسهیل شود و سنگاپور به اقتصاد جهانی متصل گردد در حالی که همزمان به حفظ زبان های مادری نیز اهمیت داد. لی کوان یو همچنین بر ارزش هایی مانند شایسته سالاری (Meritocracy) سخت کوشی نظم و انضباط و اهمیت خانواده و جامعه تأکید داشت. او معتقد بود که این ارزش ها که ریشه در سنت های آسیایی دارند برای موفقیت سنگاپور ضروری هستند. دولت او سیاست های سخت گیرانه ای را برای مبارزه با فساد و حفظ نظم اجتماعی اجرا کرد که به ایجاد محیطی امن و باثبات کمک کرد. لی کوان یو با vision خود برای تبدیل سنگاپور به یک «شهر باغ» (Garden City) و سپس یک «شهر هوشمند» (Smart Nation) نه تنها اقتصاد کشور را متحول کرد بلکه حس غرور ملی و تعلق به یک آینده مشترک را در میان شهروندان سنگاپوری تقویت نمود. او با ترکیبی از عمل گرایی اقتدار و تمرکز بر آینده هویتی برای سنگاپور ساخت که بر پایه تنوع سخت کوشی و پیشرفت بنا شده است.

سنگاپور در کدام کشور قرار دارد؟

سنگاپور یک کشور مستقل است و در هیچ کشور دیگری قرار ندارد. این دولت شهر در جنوب شرقی آسیا و در نزدیکی مالزی و اندونزی واقع شده است.

پایتخت سنگاپور چیست؟

سنگاپور یک دولت شهر است بنابراین شهر سنگاپور در واقع پایتخت کل کشور محسوب می شود و مرکز اداری و تجاری آن است.

مساحت و جمعیت سنگاپور چقدر است؟

مساحت سنگاپور حدود ۷۳۰ کیلومتر مربع است. جمعیت این کشور نیز در حال حاضر بیش از ۵.۵ میلیون نفر تخمین زده می شود.

آب و هوای سنگاپور چگونه است؟

سنگاپور دارای آب و هوای استوایی با رطوبت بالا و دمای نسبتاً ثابت در طول سال است. بارندگی در تمام فصول رخ می دهد و میانگین دما حدود ۲۷ درجه سانتی گراد است.

چرا آدامس در سنگاپور ممنوع است؟

فروش و واردات آدامس در سنگاپور به منظور حفظ پاکیزگی و نظم عمومی ممنوع شد. جویدن آدامس مشکلاتی مانند چسبیدن به فضاهای عمومی و ایجاد هزینه برای پاکسازی را به وجود می آورد.