خلاصه کتاب داستان بربت ( نویسنده مجید ناظم پور )
کتاب «داستان بربت (عود)» اثر مجید ناظم پور، حاصل یازده سال پژوهش و تلاشی عمیق برای رمزگشایی از تاریخ پنج هزار ساله ی این ساز کهن است. این اثر جامع، به ریشه ها، تحولات و پراکندگی جهانی ساز بربت می پردازد و از طریق ارائه اطلاعات دقیق و مستند، نقش بی بدیل این ساز در تمدن های مختلف را روشن می سازد.
این کتاب تنها یک روایت تاریخی نیست، بلکه بررسی جامعی از جنبه های فرهنگی، ساختاری و مکاتب نوازندگی عود/بربت در ایران و سراسر جهان ارائه می دهد. مجید ناظم پور، خود یک نوازنده و پژوهشگر برجسته عود، با رویکردی فرامرزی، به این ساز به عنوان یک زبان مشترک جهانی نگاه می کند و تلاش دارد تا درک عمیق تری از هویت و سیر تکاملی آن فراهم آورد. مخاطبان این اثر از علاقه مندان به موسیقی سنتی گرفته تا پژوهشگران و نوازندگان عود، می توانند از محتوای غنی و علمی آن بهره مند شوند.
انگیزه های پژوهش و دیدگاه مجید ناظم پور
پژوهش درباره ساز بربت و عود، برای مجید ناظم پور از یک نیاز شخصی آغاز شد. زمانی که او نوازندگی عود را آغاز کرد، با کمبود منابع جامع و تناقضات فراوان درباره خاستگاه این ساز مواجه شد. در محافل موسیقی ایران، تنها چند جمله کلیشه ای درباره ایرانی بودن عود و سپس رواج آن در کشورهای عربی به گوش می رسید، بدون اینکه توضیحات تاریخی و علمی کافی ارائه شود.
این خلأ اطلاعاتی، انگیزه ای قوی در ناظم پور برای آغاز تحقیقاتی گسترده ایجاد کرد. او با هدف تألیف کامل ترین دایره المعارف عود، فراتر از تعصبات ملی و منطقه ای، به جمع آوری منابع پرداخت. این مسیر پژوهشی، او را به سفرهای متعدد داخلی و خارجی و همچنین یادگیری زبان عربی و آشنایی با فرهنگ های گوناگون سوق داد. وی تأکید می کند که عود، به عنوان یک زبان مشترک، می تواند وسیله ای برای پیوند انسان ها باشد و این دیدگاه فرامرزی، اساس نگاه او به تاریخ این ساز است.
مجید ناظم پور معتقد است که «بربت یا عود سازی متعلق به همه انسان هاست، زیرا همه اقوام بشری در تکامل و بقای آن سهیم بوده اند و موسیقی در مقام زبان بین المللی باید وسیله ای برای پیوند ابنای بشر باشد.»
ریشه های باستانی بربت/عود: از سومر تا ساسانی
تاریخچه ساز بربت به هزاران سال پیش بازمی گردد و ریشه های آن در تمدن های کهن قابل جستجو است.
بربت در تمدن های کهن
نخستین شواهد از سازهای انگشت گذاری شبیه عود، به تمدن های اکد و سومر بازمی گردد. در این دوران، سازهایی شبیه به تنبور یا سه تار امروزی کشف شده اند که قابلیت انگشت گذاری روی سیم ها را داشتند. با گذر زمان و توسعه تمدن ها، تصاویری از این ساز در بابل و آشور نیز مشاهده می شود. همچنین، نقش برجسته ها و نقاشی های باقی مانده از اهرام مصر، سازهایی را نشان می دهند که اگرچه هنوز به شکل عود امروزی نیستند، اما شباهت های ساختاری قابل توجهی با آن دارند.
بربت در ایران
دوره ساسانی را می توان نقطه عطفی در تاریخ تکامل ساز بربت دانست. در این دوره، بربت به شکل امروزی خود در ایران شناخته شده و رواج پیدا می کند. شواهد متعددی از جمله تصاویر بر روی ظروف ساسانی و کتیبه های مانی، این ساز را با کاسه ای بزرگ تر و دسته ای کوتاه تر از تنبورهای پیشین به تصویر می کشند. برخی روایات تاریخی، اختراع این ساز را به شاپور اول ساسانی یا باربد، موسیقیدان بزرگ آن دوره، نسبت می دهند. هرچند این انتساب ها به صورت قطعی قابل اثبات نیستند، اما نشان دهنده اهمیت و جایگاه ساز عود در دوره ساسانی ایران است.
تکامل واژگانی و ساختاری ساز: «بربت» و «عود»
نام و ساختار ساز عود در طول تاریخ دستخوش تغییرات زیادی شده است که درک آن به شناخت بهتر این ساز کمک می کند.
واژه ی بربت و تحلیل معنایی
درباره ریشه کلمه عود چندین روایت وجود دارد. یک روایت می گوید زمانی که اعراب با ساز بربت ایرانی آشنا شدند که صفحه ی آن از چوب بود (بر خلاف سازهای کران یا مزهر خودشان که از پوست پوشیده شده بود)، نام آن را عود به معنای چوب خشک گذاشتند. روایت دیگر آن را از واژه سومری گودی به معنای ساز نیایش می داند. همچنین برخی آن را به دلیل شباهت به عصا از پشت، عصا معنی کرده اند.
برای واژه بربت نیز تفسیرهای متفاوتی ارائه شده است؛ برخی آن را به معنای بر و بط (سینه مرغابی) و برخی دیگر آن را برگرفته از نام باربد می دانند. آنچه مشخص است، واژه بربت به عنوان گونه ی ایرانی ساز عود با کاسه ای کوچک تر و لحنی متفاوت شناخته می شود که در دوره ساسانی در ایران رواج داشته است. حتی این واژه با ریشه ای کاملاً ایرانی، به یونان نیز راه یافته و به نام باربیتوس یا باربیتون شناخته شده است.
ساختار بربت از گذشته تا کنون
وترها: تعداد وترها در طول تاریخ این ساز افزایش یافته است. در ابتدا، بربت سه سیمه (موسوم به «سه تای باربد» در اشعار نظامی) وجود داشت. سپس به چهار سیم افزایش یافت. در دوره عباسیان، فارابی در نظریات تئوری خود وتر پنجمی را پیشنهاد داد و زریاب اولین کسی بود که به صورت عملی از پنج سیم در عود استفاده کرد. بعدها، فیلسوفی به نام الاذاقی وتر ششمی را اضافه کرد و آن را «عود اکمل» نامید.
جنس وترها: در گذشته، وترها از ابریشم و زه گوسفند ساخته می شدند. زریاب حتی از روده بچه شیر به عنوان بهترین ماده برای ساخت وتر نام برده است. امروزه نیز تجربه استفاده از وترهای ابریشمی نشان می دهد که اگرچه طنین ساز را کاهش می دهد، اما صدایی انسانی و متفاوت ایجاد می کند.
کاسه و دسته: ابعاد کاسه عود/بربت نیز در طول زمان تغییر کرده است. بربت ساسانی کاسه ای کوچک تر از عود عربی داشته است. استاد قنبری مهر با الهام از تصاویر دوره ساسانی، بربت ایرانی را با کاسه ای کوچک تر و صدایی ایرانی تر بازسازی کرد. این بازسازی نه تنها به احیای هویت عود ایرانی کمک کرد، بلکه امکان نوازندگی راحت تر و متناسب با سلیقه موسیقی ایرانی را فراهم آورد.
مضراب: مضراب عود نیز از انگشتان دست آغاز شده و سپس از جنس استخوان، چوب، پر، ناخن و امروزه از شاخ یا پلاستیک ساخته می شود. جنس و شکل مضراب تأثیر قابل توجهی بر لحن و رنگ صدای ساز دارد و نوازندگان بر اساس سبک و قطعه مورد نظر، مضراب های متفاوتی را به کار می برند.
تحولات بنیادی در ساخت
تغییرات در ساخت عود صرفاً به تعداد سیم ها یا ابعاد محدود نمی شود. الکندی اولین کسی بود که سازهای ترکه ای را ابداع کرد که منجر به سبکتر شدن ساز و راحتی بیشتر در نوازندگی شد. زریاب نیز با ساخت سازی با یک سوم وزن عودهای پیشین و استفاده از ناخن عقاب به جای مضراب چوبی، تحولی بزرگ ایجاد کرد. منصور زلزل با اختراع «عود الشبوط» که شکلی شبیه به ماهی شبوط داشت، قدم دیگری در این مسیر برداشت. در دوران معاصر نیز، محمد فاضل و منیر بشیر عود خرک متحرک را معرفی کردند که به شفافیت صدای ساز کمک شایانی کرد. بازسازی بربت توسط استاد قنبری مهر در ایران نیز از جمله نقاط عطف مهم در تحولات ساختاری این ساز است.
پراکندگی جهانی و مکاتب عودنوازی
ساز بربت/عود در طول تاریخ، سفری طولانی را در سراسر جهان طی کرده و در هر منطقه، با فرهنگ موسیقیایی آن دیار درآمیخته است.
عود در دوران اسلامی
پس از ورود اسلام به ایران، بربت ایرانی راه خود را به سرزمین های عربی باز کرد. روایت های متعددی درباره چگونگی این انتقال وجود دارد؛ از جمله آشنایی ابن حارث، شاعر و موسیقی دان عرب، با شیوه نوازندگی بربت در دربار خسرو پرویز و انتقال آن به موسیقی عرب. همچنین نقل شده است که اسیران ایرانی در حجاز، با نواختن بربت در اوقات فراغت، توجه موسیقیدانان عرب را به این ساز جلب کردند. دوران عباسیان را می توان «دوران طلایی عودنوازی» نامید، جایی که اسحاق و ابراهیم موصلی، منصور زلزل و زریاب کبیر، از بزرگان این عرصه بودند و ساز عود به نمادی از فرهنگ و هنر آن دوره تبدیل شد.
بربت در اروپا
سفر زریاب به آندلس (اسپانیای اسلامی) نقطه عطفی در پراکندگی جهانی عود بود. زریاب پس از مهاجرت به دربار خلیفه عبدالرحمن ثانی در آندلس، اولین هنرستان موسیقی را با استانداردهای مدرن اروپایی تأسیس کرد. این هنرستان که آموزش تئوری، نوازندگی و حتی ساخت عود را در بر می گرفت، تأثیر عمیقی بر موسیقی و فرهنگ اروپا گذاشت. تأثیر بربت بر موسیقی فلامنکو در اسپانیا و همچنین فرهنگ هلنیستی در یونان، گواه این نفوذ فرهنگی است. این ساز با نام های باربیتوس و باربیتون در یونان نیز شناخته شد و از طریق جاده ابریشم به اقصا نقاط اروپا رسید.
پراکندگی در شرق دور
عود از طریق جاده ابریشم، به هند، چین و ژاپن نیز راه یافت. در چین با نام «پیپا»، در ژاپن با نام «بیوا» و در هند با نام «ون» شناخته شد و هنوز هم در این مناطق با شباهت های ساختاری به بربت ایرانی ساخته و نواخته می شود. محققان این کشورها نیز بر ایرانی بودن خاستگاه این ساز اذعان دارند و این موضوع نشان دهنده گستردگی نفوذ فرهنگی ایران در طول تاریخ است.
عود در کشورهای عربی جدید و مکاتب نوازندگی
در کشورهای عربی، مکاتب مختلف عودنوازی شکل گرفته است که هر یک ویژگی های خاص خود را دارند:
- مکتب خلیج: با ریتم های مشخص و جملات خاص، تحت تأثیر موسیقی آفریقایی، با نوازندگانی چون عمر الموتیوی و عبادی الجوهر.
- مکتب مصر: از دیرباز در عودنوازی شهرت داشته و نوازندگان برجسته ای چون ریاض السنباطی، محمد عبدالوهاب و فرید الاطرش را معرفی کرده است.
- مکتب عراق: با نوازندگانی مانند جمیل بشیر و منیر بشیر، که از شاگردان محی الدین شریف و از مکتب عودنوازی ترکیه بودند.
- مکتب حلب: سرآمد عودنوازان آن عمر نقشبندی است.
- مکتب یمن: با سازهایی چون قنبوس که شباهت زیادی به بربت ایرانی دارد و دارای ساختار، کوک و موسیقی خاص خود است.
- مکتب شمال آفریقا: با موسیقی و سازهای متفاوت، از جمله «کویتره» که کاسه ای کوچک مشابه بربت ایرانی دارد.
هر مکتب، نه تنها در شیوه نوازندگی بلکه در ساختار سازها (ابعاد کاسه، پل گذاری، کوک و نوع مضراب) نیز تفاوت هایی دارد که متناسب با جنس صدای مطلوب و نیازهای موسیقیایی آن منطقه شکل گرفته است.
دوران فراموشی و احیای بربت در ایران
تاریخ ساز بربت در ایران، پس از دوران درخشان خود، با دوره ای از فراموشی طولانی مواجه شد و سپس در دوران معاصر، شاهد احیای تدریجی آن بودیم.
دوران فراموشی بربت در ایران
بربت تا اوایل دوره صفویه در ایران رواج داشت. نقاشی های باقی مانده از این دوره، از جمله در چهل ستون اصفهان، وجود این ساز را تأیید می کنند. حتی از نوازنده ای به نام عبدالمومن عودی نیز در این زمان نام برده شده است. اما پس از این دوره، بربت در ایران به تدریج به فراموشی سپرده شد. دلایل احتمالی این فراموشی، هرچند به صورت قطعی قابل اثبات نیستند، اما می توانند شامل موارد زیر باشند:
- افول موسیقی علمی: عود به عنوان سازی برای موسیقی جدی و فلسفی شناخته می شد. با افول موسیقی علمی و رواج بیشتر موسیقی بزمی، جایگاه عود نیز کمرنگ شد.
- تغییر سلیقه در دوره قاجار: در دوره قاجار، سلیقه موسیقیایی ایرانیان به سمت صداهای زیرتر و سازهای رساتر مانند تار، سنتور و کمانچه گرایش پیدا کرد.
- مسائل مذهبی و فرهنگی: محدودیت های مذهبی در برخی دوره ها، به ویژه در دوره صفویه و افشاریه، که موسیقی را حرام می دانستند و حتی به نوازندگان اجازه خاکسپاری در قبرستان مسلمانان را نمی دادند، باعث شد سازهایی که بیشتر در انظار عمومی بودند، مانند عود، به حاشیه رانده شوند.
- ابعاد ساز: شاید اندازه نسبتاً بزرگ عود، در دورانی که نوازندگان مجبور بودند سازهای خود را مخفی نگه دارند (مانند سه تار زیرعبایی یا نی در آستین)، حمل و نقل آن را دشوار می کرد.
بربت در دوره ی معاصر
احیای ساز عود در ایران در دوره معاصر، مدیون تلاش های بی وقفه پیشگامانی چون نریمان آبنوسی و منصور دقیق است. این هنرمندان با الهام از تصاویر و منابع محدود موجود، تلاش کردند تا این ساز اصیل ایرانی را بازسازی کنند. استاد قنبری مهر نیز نقش محوری در بازسازی بربت ایرانی ایفا کرد و با تکیه بر اسناد تاریخی، سازی با کاسه کوچک تر و صدایی ایرانی تر خلق نمود. هنرمندانی چون حسن منوچهری و خان بابا عرفاتی نیز با ساخت عودهای متفاوت، به این جنبش احیاگرانه پیوستند.
این دوره با چالش های فراوانی برای نوازندگان و سازندگان عود/بربت همراه بود، از جمله کمبود منابع آموزشی و نبود مکتب مشخص عودنوازی ایرانی. با این حال، تلاش های این اساتید باعث شد تا عود، پس از قرن ها فراموشی، دوباره در صحنه موسیقی ایران جایگاه خود را پیدا کند.
خانه عود ایران: پاتوقی برای آموزش و پژوهش
با وجود تلاش های صورت گرفته برای احیای ساز عود در ایران، کمبودها در زمینه آموزش، پژوهش و منابع تخصصی همچنان محسوس بود. این نیاز، مجید ناظم پور را بر آن داشت تا با الهام از تجربیات بین المللی و با دیدگاهی جامع، ایده ی تأسیس خانه عود ایران را عملی سازد.
ایده کلی خانه ی عود در جهان
مفهوم «بیت العود» یا خانه عود، ریشه های تاریخی عمیقی دارد و به مکاتب علمی بغداد در دوران عباسیان و خانه های اساتید موسیقی در گذشته بازمی گردد. این مکان ها نه تنها محلی برای آموزش و نوازندگی، بلکه فضایی برای پژوهش و تبادل نظر درباره ساز عود بودند. از جمله، منصور زلزل، عودنواز برجسته، از خانه اش به عنوان مدرسه ای برای آموزش عود به بردگان مستعد استفاده می کرد. با این حال، هیچ کدام از این مراکز به معنای امروزی، صرفاً به عود اختصاص نداشتند و اغلب در کنار آن، سازهای دیگر یا علوم مرتبط نیز تدریس می شد.
تاسیس و اهداف خانه عود ایران توسط مجید ناظم پور
مجید ناظم پور، با درک کمبودهای موجود در ایران، خانه عود ایران را تأسیس کرد تا به اهداف زیر جامه عمل بپوشاند:
- رفع کمبود منابع آموزشی و پژوهشی: ایجاد کتابخانه ای جامع از منابع داخلی و خارجی مرتبط با عود.
- ایجاد آرشیو نت ها و آثار اساتید: جمع آوری و در دسترس قرار دادن نت ها و آثار صوتی نوازندگان برجسته جهان.
- آرشیو انواع سازهای عود: فراهم آوردن مجموعه ای از انواع عودهای مختلف جهان تا هنرجویان با ساختارهای گوناگون آشنا شوند.
- برگزاری کلاس های آموزشی: تدریس عودنوازی و سازسازی با رویکردی نوین و جامع.
- جلسات عمومی رایگان: برگزاری نشست های هفتگی برای بحث و تبادل نظر در مورد تاریخچه، شیوه تمرین، فن بیان و ادبیات مرتبط با موسیقی. این جلسات با الهام از رویکرد کلنل وزیری در هنرستان موسیقی، به منظور تربیت هنرمندان با ابعاد فرهنگی گسترده تر طراحی شده اند.
ناظم پور تأکید می کند که خانه عود ایران متعلق به همه عودنوازان است و از همه هنرمندان دعوت می کند تا در این فضا مشارکت کرده و دیدگاه ها و سبک های خود را ارائه دهند تا این مکان به یک خانه عود واقعی تبدیل شود. برنامه های آتی خانه عود شامل انتشار نشریه، برگزاری اردوهای آموزشی-تفریحی و ورک شاپ های بین المللی با دعوت از اساتید برجسته جهانی است.
نتیجه گیری: «داستان بربت» گنجینه ای برای علاقمندان
کتاب «داستان بربت: مروری بر تاریخ پنج هزار ساله ی ساز بربت (عود)» اثر مجید ناظم پور، بی شک یک گنجینه ارزشمند برای علاقه مندان به موسیقی، تاریخ هنر و فرهنگ ایران است. این اثر که نتیجه سال ها تحقیق و پژوهش عمیق و فرامرزی است، نه تنها خلأهای اطلاعاتی موجود در زمینه تاریخچه ساز عود/بربت را پر می کند، بلکه با رویکردی علمی و مستند، دیدگاهی جامع و دقیق از سیر تکاملی این ساز در تمدن های مختلف ارائه می دهد.
با مطالعه این خلاصه کتاب داستان بربت، می توان دریافت که مجید ناظم پور با تلاش بی بدیل خود، نه تنها به شناخت هویت فرهنگی و هنری ایران کمک شایانی کرده، بلکه ساز عود را به عنوان یک زبان مشترک انسانی معرفی می کند. او از تعصبات ملی فراتر رفته و این ساز را متعلق به تمامی انسان هایی می داند که در تکامل و بقای آن نقش داشته اند. این کتاب مرجع، برای نوازندگان، هنرجویان، پژوهشگران و عموم خوانندگان که به دنبال درکی عمیق از یکی از اصیل ترین سازهای جهان هستند، بسیار سودمند خواهد بود و مطالعه کامل آن به همگان توصیه می شود تا در دنیای پربار این ساز کهن، کاوشی عمیق تر داشته باشند.
| جنبه | توضیحات کلیدی |
|---|---|
| هدف کتاب | ارائه جامع ترین تاریخچه و دایره المعارف ساز بربت (عود) با دیدگاهی فرامرزی. |
| خاستگاه ساز | ریشه های باستانی در تمدن های سومری و اکدی، تکامل در دوره ساسانی ایران. |
| پراکندگی | از ایران به سرزمین های عربی (دوره عباسیان)، اروپا (توسط زریاب)، و شرق دور (از طریق جاده ابریشم). |
| تحولات ساختاری | افزایش تعداد وترها (۳ تا ۶ سیم)، تغییر جنس وتر (ابریشم، زه، روده بچه شیر)، تغییر ابعاد کاسه و دسته، تحولات مضراب. |
| مکاتب نوازندگی | شکل گیری مکاتب متنوع در کشورهای عربی (خلیج، مصر، عراق، حلب، یمن، شمال آفریقا) با تفاوت در ساختار ساز و شیوه نوازندگی. |
| فراموشی و احیا در ایران | فراموشی پس از دوره صفویه به دلایل فرهنگی و مذهبی، احیا در دوره معاصر توسط پیشگامانی چون نریمان آبنوسی و استاد قنبری مهر. |
| خانه عود ایران | تأسیس توسط مجید ناظم پور با هدف رفع کمبود منابع، آموزش، پژوهش و ایجاد آرشیو. |
سوالات متداول
مجید ناظم پور کیست؟
مجید ناظم پور، نویسنده کتاب «داستان بربت»، نوازنده و پژوهشگر برجسته ساز عود/بربت است. او با سال ها تحقیق و سفر به کشورهای مختلف، به یکی از مراجع معتبر در زمینه تاریخچه این ساز تبدیل شده است. ناظم پور همچنین بنیانگذار خانه عود ایران است.
کتاب داستان بربت در مورد چیست؟
کتاب «داستان بربت: مروری بر تاریخ پنج هزار سالۀ ساز بربت (عود)» به بررسی جامع و مستند تاریخچه، ریشه ها، تحولات ساختاری و پراکندگی جهانی ساز عود/بربت می پردازد. این کتاب با تحلیل های فنی و تاریخی، جایگاه این ساز را در تمدن های مختلف روشن می سازد.
چرا ساز عود در ایران به فراموشی سپرده شد؟
فراموشی ساز عود در ایران پس از دوره صفویه، دلایل متعددی دارد که از جمله آن ها می توان به افول موسیقی علمی، تغییر سلیقه عمومی به سمت صداهای زیرتر در دوره قاجار، رواج سازهای رساتر، و محدودیت های مذهبی و فرهنگی در برخی دوران اشاره کرد.
خانه عود ایران چه اهدافی را دنبال می کند؟
خانه عود ایران با هدف رفع کمبود منابع آموزشی و پژوهشی، ایجاد آرشیو نت ها و آثار اساتید، برگزاری کلاس های آموزشی عودنوازی و سازسازی، و برپایی جلسات عمومی رایگان برای بحث و تبادل نظر در مورد جنبه های مختلف این ساز، توسط مجید ناظم پور تأسیس شده است.
آیا بربت و عود یک ساز هستند؟
مجید ناظم پور در کتاب خود توضیح می دهد که بربت را می توان گونه ایرانی ساز عود دانست. بربت معمولاً کاسه کوچک تری دارد و با ویژگی های صوتی متناسب با موسیقی ایرانی ساخته می شده است، در حالی که واژه عود یک اصطلاح عمومی تر است که انواع مختلف این ساز را در فرهنگ های گوناگون دربرمی گیرد.
تأثیر زریاب بر ساز عود چه بود؟
زریاب، موسیقیدان بزرگ، تأثیرات شگرفی بر ساز عود داشت. او وتر پنجمی را به صورت عملی به عود اضافه کرد، سازی سبک تر و خوش صداتر از عودهای پیشین ساخت، و با سفر به آندلس، اولین هنرستان موسیقی را تأسیس کرد که منجر به گسترش عود و موسیقی شرقی در اروپا و شکل گیری موسیقی فلامنکو شد.
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "خلاصه کامل کتاب داستان بربت | مجید ناظم پور" هستید؟ با کلیک بر روی کتاب، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "خلاصه کامل کتاب داستان بربت | مجید ناظم پور"، کلیک کنید.